Цуцлагдаад...

Коронагаас болоод япон улс даяар зохиогддог олон тэмцээн уралдаан, урлаг соёлын үйл ажиллагаа эхнээсээ цуцлагдах нь цуцлагдаад, хойшлогдох нь хойшлогдов оо.

Хамгийн их анхаарлын төвд, сонин хэвлэлээр шуугиад байгаа нь ахлах сургуулийн хоорондын тамирын болон урлагийн тэмцээн уралдаан.

Анхаарал татаад байгаагийн гол шалтгаан нь тухайн спортоороо, тухайн хөгжмийн зэмсгээрээ дагнаад ирээдүйд тамирчин болно, хөгжимчин болно гэсэн хүүхдүүдийн ирээдүй. Тухайн тэмцээн уралдаанд хэрхэн амжилт үзүүлснээс нь шалтгаалаад мэргэжлийн багууд нь шууд өөрийн багтаа элсүүлэх, их дээд сургуулиуд өөрийн сургуульдаа шалгалтгүй? элсэх урилга өгөх гээд л их шийдвэрлэх тэмцээнүүд болдог болохоор тэр.

Тэр тухай сонин гарчиглаж суухдаа энд ирсэн монгол хүүхдүүдийнхээ тухай л болож суув. Суугуул хотын нэгэн хувийн ахлах сургуульд сүүлийн хэдэн жил сүмогоос гадна нэлээд хэдэн монгол хүүхдүүд ирж суралцаж төгсөөд японд үлдэх нь үлдээд, монгол явах нь яваад, бүгд л сайн сайхан явдаг.

Мэдээж сэтгэл санааны болон бие бялдрын олон бэрхшээл, давааг туулж байж шүү дээ...

Энэ жил төгсөх ангийн хоёр ч хүүхэд бий. Нэг нь хөл бөмбөг, нэг нь сүмо. Яг яахыг хэлж мэдэхгүй л байна. Их сургуульд элсэн орох? Нэг бол мэргэжилд орох? Гол нь дасгалжуулагч нарын хараанд өртдөг ганц алтан боломж нь үгүй болчихлоо. Сэтгэлээр унасан хүүхдүүд л байх шиг.

Ядаж байхад ганц монгол багш нь үнэн дүфф гар бий. Ха ха. Яавч эрүүл биш, ёс суртахууны гоо сайхан гэж үгүй санагддаг. Үнэн шуналтай, пялдага гар бий. Монгол сурагчдыг үнэн дарамталж чаддаг. Энэ тухай бичих гэхээр хүн муулсан, сайн сайхан яваа нэгнээ ад үзсэн болчих тул ингэсгээд л дуусгая. Хэ хэ. Нарийн ширийнийг нь мэддэггүй хөндлөнгийн хүмүүст бол үнэн сайн багш. Ха ха.

Ямартай ч монгол хүүхдүүдэд хүний газар хань болж, ах эгчийн журмаар тав арван үг хэлж л сууя даа. Үлдээхийг нь үлдээгээд, хаяхыг нь хаях нь тэдний эрх. Нээрээ маш хүмүүжил сайтай хүүхдүүд ирдэг. Хөөрхөн ахаа эгчээ, тэгэх үү? ингэх үү? гээд л.

Хааяахан олддог уулзах боломжоороо хоорондоо их найрсаг харилцана бид чинь. Сургуулийнхаа талаар, япон хүмүүсийн талаар, эх орныхоо талаар, монгол дахь дурсамжийнхаа талаар, ганц нэг хүний талаар гээд л муулна, сайлна, бахархана, голно гэх мэтээр сайхан яриа өрнүүлнэ.

Ингэж тэдэнтэй ярилцахад тэд маш их дуртай. Төгсөөд явсан хүүхдүүд, одоо бол мундаг том залуучууд болсон л доо. "Танайд очоод яриад суухаар их сайхан, сэтгэл сайхан онгойдог байж билээ. Та хоёр бол шаал өөр хүмүүс, одоо цагт ховрын хүмүүс шүү дээ." гэж хэлдэг юм. За за өөрийгөө баахан магтчихлаа. Энэ хэсгийг уншилгүй алгасчихна биз дээ? Ккк.

Эх орноосоо, ээж аав элгэн саднаасаа хол тэдгээр монгол хүүхдүүдийнхээ ирээдүйд сайн сайхныг хүсье өө. Цаашид зөндөө л уралдаан тэмцээнд оролцох юм чинь энэ удаагийн давааг зоригтойгоор, итгэлтэйгээр туулаарай...

Та нарт бас амжилт шүү. Дор бүрнээ хичээе ээ...