Загнахгүй?

За ийм нэг ном уншаад, дууслаа. "Хүүхэд өсгөх явцын уур бухимдалд дөрлүүлэхгүй байх тухай ном". 

Монгол хэлнээ орчуулагдсан байдаг юм билээ. "Дахиж хүүхдэдээ уурлахгүй" гэдэг ном. Зохиолч нь Шино Маки. "Anger management" гээчийн арга ухааныг заадаг багш хүн юм байна. 

Энэ тухай хэд хэдэн ном гаргасан байдаг юм байна. Мөн дээрх уур уцаараа удирдаж, эрүүл сайхан харилцааг бий болгох тухай сургалт явуулдаг гэнэ. 

Би энэ хэлээд байгаа "anger management" гээчийг нь анх удаа сонсож байна өө. Уншаад л байдаг хэрнээ мэддэгээр маруухан хүн юм гэж өөрийгөө асар голсон шиг сууна. 

Яахав түрүү жил Тич Нат Хан-ы бясалгалын, амьсгалын, талархлын, инээмсэглэлийг амьлуулах тухай номнууд уншиж байхдаа уур бухимдал, уцаараа 5 билүү хэд билээ секунд л гүнзгий амьсгал авч гаргахад л арилаад, зөөлрөөд ирдэг тухай мэдэж авсан. 

Үе үе ингэж уртаа гэгч гүнзгий амьсгал авч, гаргадаг болсон. Аятайхан санагддаг шүү. 

За тэгээд энэ номд юу өгүүлэх вэ гэхээр? Мэдээж бага насны хүүхдийн гаргадаг авир, ааш. Түүнд нь ээжүүд хэрхэн бухимддаг, уурладаг, загнадаг, үе үе орилдог болох тухай. 

Яг л манайд болдог үйлдлүүд ч гарна. 

Бага зулзагын гаргадаг ааш гэвэл:

1. Өглөөд сонгоод бэлдсэн хувцсыг өмсөхгүй гэж уурладаг, уйлдаг, зугтаадаг. 

Нэг хэсэг хар халуунд ханцуйтай цамц, өмд өмсөнө гэж уурлаад, бүр аргаа ядаад өмсүүлээд явуулсан өдөр ч бий. 

2. Хоолоо идэж өгөхгүй маяглах. Урдаа тавагтай хоолоо тавиад хэдэн цаг ч хамаагүй суух. Хүн халбагадаад өгөхөөр иддэг. Аминдаа цэцэрлэгтээ ч өөрөө иддэг болгох санаатай, халбагадаж өгөлгүй өөрөөр нь идүүлчих санаатай ч.

Энэ тал дээр дунд зулзага бас бүр яг ийм байсан. Цэцэрлэгийн багш нь яг л энэ тухай л ярьдаг, гэртээ яадаг вэ гэж асуудаг байсан. Тэгсэн дүү нь ч адил байгаад гайхаад л сууж байна. 

Харин сургуульд ороод хамаагүй дээрдээд, бүр нэмж мэмдэг гэсэн. Хэ хэ. 

Хүүхэд бүр адилгүй, өөр өөрийн гэсэн онцлогтой гэж мэдээд байгаа хэрнээ энэ тал дээр үе үе бухимдана. Дараа дараагийн ажил хүлээгээд байдаг, өнөөх маань ширээний араас босч өгөхгүй бол хар аяндаа цухалдаад ирдэг. 

3. Зураг дээрх шиг сахилгагүй үйлдэл маш их үйлдэнэ. Заримдаа ч өхөөрдөөд, хайрлаад, үнжээд даван туулна. Заримдаа ч үнэхээрийн өөрийн мэдэлгүй бухимдана, уурлана, загнана. 

Гэрээр дүүрэн цаас байхад заавал ингэж гар хөл, хувцсан дээрээ зурна. Дээр бүр амаа тойруулаад яг ийм хар палмастераар зурчихсан. "Сахал" гэж авсан. Инээд уур зэрэг л хүрнэ. 

Эгчийг нь тосох гээд гарах гэж байсан болохоор, уур нь түрүүлсэн. Хальт угаасан мэдээж арилаагүй. Тэгснээ тамирын заалны гадаа очоод орох гэсэн өөрөө ичээд орохгүй, гадаа зогсоод байдаг. 

Би болохоор орж ээжүүдэд харагдахгүй бол болохгүй байдаг. Гэснээс энэ сагсны эргэн тойронд юу болоод байгаа турхай тусад нь бичимз. Бас л төвөгтэй асуудал үүсээд байгаа. 

Гэх мэтчилэн хүүхэд өсгөх явцад олон л асуудал үүсч, түүнийг ээжүүд даван туулж байна. Энэ тухай иймэрхүү ном энэ тэр гаргаад, элдэв сургалт зохион байгуулдаг юм байна гадаад оронд. 

Эх оронд минь "одон"-гоор аргалаад байгаа нь үнэндээ таалагддаггүй. Яахав сургалт энэ тэр болдог л байх, түүнийг нь зохих байгууллага биш, сэтгэл зүйл, эмч, багш гэсэн хувь хүмүүс хаа нэгтээ зохион байгуулдаг. 

Өө тийм яагаад энэ номыг унших болсон гэхээр? Клаабхауст монгол хэлээр орчуулагдсан номыг нь уншаад, ярилцаад байх шиг байсан. Ажлын цаг таараад байсан тул, япон хэлээр нь унших сэдэл төрсөн. 

Монголоос ном авах хэцүү шүү дээ, хэцүү гэдэг нь шуудан үнэтэй тул. Наашаа ирэх гэж байгаа хүмүүсийг царай алдаад л, хэн наашаа ирэх бол, ирэхдээ хэл дуулгах болов уу? гэж горьдоод л. 

Хэл дуулгалгүй ирж очиход нь бага зэрэг гомдосхийгээд л. Тэгснээ албатай биш дээ? Би өөрөө оронд нь байсан бол ачаа бараа ихтэй, бас л хэлэхгүй л байсан байх гэж уучилж нэг үзээд л. Хэ хэ. 

За за хадуурч эхлэв. Зүгээр юм уу гэсэн аргаас нь дараагийн бичлэгт элдэв оршилгүй шууд бичнэ ээ. 

Түр баяртай. Бүгдэд нь амжилт хүсье.