Ааруул

Ааруулыг бид яг л мангас шиг идээд байх юм, сонин.

11 сарын эхээр манайд ирсэн юм. Тэгсэн дуусчихсан. Тос нь бол байгаа, өдөрт бага багаар гаргаж ирж, цайнд хийж ууж байгаа. Охид болохоор тос идэхгүй байна өө. Ааруул идээд байгаа нь их юм гэж бодох юм даа. Зарим нэг хүнд загнуулж магад л юм. Монгол хүн байж бла бла гээд л.

Гэхдээ л бид чинь тэр муу Одбаяраас чинь илүү улсынхаа нэрийг боддог, сэвтүүлэхгүй юмсан гэж боддог за юу. Ха ха.

Арвайн гурил нь бүтнээрээ, одоо идэж байгаагаа дуусгачихаад л иднэ дээ. Надаас өөр иддэг хүн байхгүй болохоор гоё. Ха ха. Удаан дуусна гоё энэ тэр. Ккк.

Ааруулаа худалч хүнд долоо хонолгүй дуусгачихсан чинь явуулсан ээж аав хоёр минь гайхчихсан.
-Ээж нь, айлын тавган дээрээс гоё ааруул байвал авч кармаалдаг болсон.
гэж авдаг юм даа. Нааш нь явуулах гэж тэр. Үнэн их хайр уу?

Хотынхонд ааруул худалдаж авахад бас их үнэтэй болсон сурагтай. Хамаатан ах дүүс минь ааруулаа сайхан чихэргүй хийгээд байгаарай. Бас гурил энэ тэр холилгүй...

Гэснээс япон луу мах махан бүтээгдэхүүнийг оруулахгүй гэж нэлээд чангалж байгаа сурагтай. Бид ч ямар мах захих биш дээ. Төв суурин газар байдаг хүмүүс ёстой зүрх зоригтой юм билээ.

Яадаг гэхээр түүхий мах оруулаад байдаг сурагтай. Хонь, үхэр гээд л.

Өө хааяа борц захьдаг юмсан. Борцоо ч авч чадахаа байх нь ээ. Одоо нэг жаахаан борц байгаа, түүнийгээ хоолондоо үнэртүүлэх төдий л хийгээд идэж байна даа.

Ааруул гэчихээд мах ярьдаг гэнэ ээ. Аргагүй л махчин монгол уу? Хэ хэ.

За бүгдэд нь амжилт шүү...