Өчигдөр шинэ цэцэрлэгтээ орохдоо мэдэхгүй гэнэдээд, ээждээ тэврүүлчихсэн инээгээд л, ийш тийшээ хуруугаараа заагаад л хөөрхөн байсан юм.
Яг үлдэхдээ танихгүй багшид тэврүүлээд уйлаан майлаан болсон юм.
Тэгсэн өнөөдөр яасан? Машинаас буугаад л шууд уйлсан. Захнаас зуураад уйлаад, багшдаа оччихоод ээж рүүгээ тэмүүлж уйлаад...
Ээж
-Уучлаарай, хөөрхөн минь. Хайртай шүү.
гээд л бушуухан шиг гарлаа.
Удахгүй дасах байгаа? Тэснэ дээ...
3 сард болдог охидын баярын үеэр хийсэн. Ноён хатан хоёр. Ноёнд нь бага зулзагын зургийг хэвлээд наачихсан. Хэ хэ. Санаа нь маш хөөрхөн. Хүүхдийн гар хөлийн хэвийг ашиглаад их бие, дэнлүү хийсэн байгаа.
Маш өхөөрдөм санагдаад шууд ирэнгүүтээ ханандаа наачихсан. Хажуугийн цэцэг бас хөөрхөн байгаа биз? Навч нь хөлний хэв байгаа биз? Томрохоор нь харьцуулж харна. Ийм жаахан байсан шүү дээ гээд л...
Гэснээс бид зулзагуудынхаа хөл, гарын хэмжээг авч амжаагүй. Завгүй гэж гүйгээд, муу ээж гэж заримдаа өөрийгөө зэмлэнэ. Азтай нь ингээд цэцэрлэг нь хэвлээд авчихсан байдаг юм. Талархууштай...
Хэсэгтээ бид хуучин цэцэрлэгээ санах бололтой. Багш нар нь бага зулзагын минь үе үеийн зурагнуудыг нь хэвлэж хайчлаад, хөөрхөн хавтаслаад, мэссэж бичээд өгсөн. Байн байн сөхөж хараад, дурсан яриад...
Хурдан дасахад багахан цаг хугацаа хэрэгтэй байна. Бага зулзагатаа амжилт...
0 件のコメント:
コメントを投稿